ပင္လံုမွာ စ၍ ပင္လံုမွာပင္ အဆံုးသတ္ေစခ်င္ပါသည္

“ပင္လံုမွာ စ၍ ပင္လံုမွာပင္ အဆံုးသတ္ေစခ်င္ပါသည္”

၂၀၁၃ ၏ ေနျခည္သစ္ကို မဂၤလာ႐ွိစြာၾကိဳဆိုလိုလွ်င္” ဆိုသည့္ေဆာင္းပါးကို မက္ဆင္ဂ်ာ ႏွစ္ႏွစ္ေျမာက္အထူးထုတ္အတြက္ ေရးခဲ့သည္ ။ ထိုေဆာင္းပါးတြင္ “၂၀၁၃မွာ စာေရးသူအလိုခ်င္ဆံုးဆႏၵတစ္ခုတည္းကိုသာ ေျပာပါလို႔ဆိုခဲ့ရင္ တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ျဖစ္ပြား ေနတဲ့ ပဋိပကၡေတြေျပေပ်ာက္၊ စစ္မီးေတြျငိမ္းၿပီးေတာ့ ၊ သာတူညီမွ် အတူတကြယွဥ္တဲြေနထိုင္ႏိုင္ခြင့္ပါပဲ”လို႔ ရင္တြင္းဆႏၵကို ေဖာ္ျပ ေရးသားခဲ့သည္ ။ တိုက္ပဲြေတြေၾကာင့္ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ ျဖစ္ၾကရၿပီး ဒုကၡသည္စခန္းမွာေနထိုင္ၾကရတဲ့ျပည္သူေတြ၊ မိဘနဲ႔ ရင္အုပ္မကြာ ေနၾကရမဲ့အ႐ြယ္မွာ မိဘမဲ့ျဖစ္ၾကရ႐ွာတဲ့ ကေလး သူငယ္လူမမယ္ေတြ၊ ေက်ာင္းသင္ခန္းမွာပညာ႐ွာရမဲ့အခ်ိန္အ႐ြယ္မွာ လြယ္အိပ္ကို မလြယ္ႏိုင္၊ စာမသင္မအံႏိုင္ပဲ ၊ စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္ ကလြတ္ေရး ေျပးလႊားပုန္းေအာင္းေနၾကရ႐ွာတဲ့ကေလးငယ္ေတြကို ျမင္ရတိုင္းမခ်ိ ေအာင္ ခံစားရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရးကို အျမန္ဆံုးျပန္လည္တည္ေဆာက္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳပါတယ္။  ဒါေပမဲ့ တုိင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရးဆိုတာ ပါးစပ္ကေျပာေန႐ံုနဲ႔မရပါဘူး။အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးဆိုတာ ေၾကြးေၾကာ္ေန႐ံုနဲ႔ မျဖစ္ထြန္းႏိုင္ပါဘူး။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ညွိႏႈိင္းမႈေတြ ၊လိုက္ေလ်ာမႈေတြနဲ႔တည္ေဆာက္ရပါတယ္။ “အဲဒီလိုပဋိပကၡေတြအဆံုးသတ္ ၊စစ္မီးေတြ ျငိမ္းဖို႔အတြက္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ညွိႏႈိင္းရာမွာ ႏွစ္ဖက္စလံုး က ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို အမွန္တကယ္လိုလားေနၾကဖို႔လည္းလိုအပ္ပါတယ္”ဟုလည္း တိုက္တြန္းေရးသားခဲ့ပါသည္။ ယခုေတာ့ စာေရးသူ၏ စကားပင္မဆံုးေသး ၊ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ အေျမာက္သံ၊စိန္သံ ၊ ဗံုးသံတို႔က ညံထြက္လာပါေခ်သည္ ။ ျပည္သူေတြမွာေတာ့ အသက္ေဘးမွ လြတ္ရာ ေျပးၾကပုန္းၾက ဒုကၡေတြမ်ားၾကျပန္႐ွာပါၿပီ။
တိုက္ပဲြေတြျပင္းျပင္းထန္ထန္ျပန္ျဖစ္လာၿပီဆိုသည္ႏွင့္တစ္ျပိဳင္နက္ ကိုယ့္ဘက္ကိုကာကြယ္၍ သူ႔ဘက္ကိုအျပစ္ေျပာစကား မ်ားက ႏွစ္ဘက္စလံုးမွ ျမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ထြက္ေပၚလာၾကပါသည္ ။ အစိုးရဘက္ကလည္း မိမိတို႔၏ ေ႐ွ႕တန္းသို႔ပို႔ေသာ ရိကၡာပို႔ တပ္မ်ား ကို KIA က ၾကားျဖတ္တိုက္ခိုက္ေသာေၾကာင့္ ၊ မိမိတု႔ိတပ္စခန္းမ်ားကို KIA ကစတင္ပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္လာေသာေၾကာင့္ ၊ တံတားမ်ား ကို မုိင္းခဲြဖ်က္ဆီးျခင္းေၾကာင့္တိုက္ရပါသည္ဟု အေၾကာင္းျပပါသည္ ။ KIA ဘက္ကလည္း အစိုးရတပ္မ်ားက ေ႐ွ႕တန္းသို႔ ရိကၡာပို႔သည္ ဟု ေဖာ္ျပလ်က္ လက္နက္မ်ား ပို႔ေဆာင္ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ၊ မိမိတို႔အား အစိုးရတပ္မ်ားက စတင္တိုက္ခိုက္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း မိမိတို႔က ခံစစ္ ဆင္ေနရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ၊ သတင္းမ်ားထုတ္ျပန္ပါသည္ ။ စစ္ပဲြတိုင္း တြင္ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိျခင္းမ်ား( Propaganda campaign) ပါ၀င္ လာစျမဲျဖစ္ရာ မည္သူကအမွန္၊ မည္သူကအလြန္ဟု မေျပာေတာ့ပါ ။ ေျပာခ်င္သည္ကေတာ့ ႏွစ္ဘက္စလံုးအလြန္ဟုသာ ေျပာခ်င္ပါ သည္။ အေၾကာင္းမွာ စစ္ျဖစ္သည္ဆိုသည္ႏွင့္ ဒုကၡေရာက္ရသည္မွာ အျပစ္မဲ့ျပည္သူမ်ားသာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ ဘက္ တာ၀န္႐ွိသူမ်ားအေနျဖင့္ အျပစ္မဲ့ျပည္သူမ်ား ႀကံဳေတြ႕ရမည့္ ဒုကၡမ်ိဳးစံုအဖံုဖံုကို မ်က္ကြယ္ျပဳရက္ၾကေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။
ယခုပင္ ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ စစ္ေဘးဒုကၡသည္ ဦးေရမွာ သိန္းဂဏန္းေက်ာ္ေနၿပီျဖစ္ ေၾကာင္း သတင္းမ်ားအရသိရပါသည္ ။ ဤစစ္ပဲြကို ေ႐ွာင္လဲႊလိုပါက ေ႐ွာင္လဲႊႏိုင္သည့္ နည္းလမ္းမ်ား႐ွိလ်က္ႏွင့္ ျပည္သူတို႔ အတိဒုကၡေရာက္ေစေသာ လမ္းကိုေ႐ြးခ်ယ္ေနၾက ျခင္းမွာ အဘယ္ေၾကာင့္ပါနည္း ။ စစ္ပဲြၾကားတြင္ ျပည္သူမ်ားေျမဇာပင္ျဖစ္ၾကရ၊ ထိခိုက္နစ္နာရသည္မွာ မ်ားစြာစိတ္ထိခိုက္စရာျဖစ္ပါ သည္။ စစ္မက္ျဖစ္ပြားသျဖင့္ ဖံြ႕ျဖိဳးတိုးတက္မႈကို မတည္ေဆာက္ႏိုင္ပါလွ်င္လည္း ျပည္သူမ်ားပင္နစ္နာပါသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ျပည္တြင္းျငိမ္း ခ်မ္းေရးကို အျမန္ဆံုးျပန္လည္ တည္ေဆာက္ရန္လိုသည္။ ထိုသို႔ျငိမ္းခ်မ္းေရးကိုတည္ေဆာက္ႏိုင္ရန္မွာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ ဘက္ အေၾကအလည္ ေစ့စပ္ ညွိႏိုင္းၾကရန္လိုသည္ ။ထိုသို႔ေစ့စပ္ညွိႏိုင္းရန္ မွာ ျပႆနာ၏ ရင္းျမစ္ (root cause) ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္၏ လိုအင္ဆႏၵ မ်ား (needs and desires) တန္ဖိုးထားမႈမ်ား (values) မ်ားကို သိ႐ွိနားလည္ရန္ လိုအပ္သည္ဟု စာေရးသူ၏ ေဆာင္းပါးမ်ားတြင္ တင္ျပခဲ့ဘူးပါ သည္ ။ ျပႆနာတစ္ရပ္၏ရင္းျမစ္ကို မသိနားမလည္လွ်င္ သို႔မဟုတ္ နားမလည္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနလွ်င္ ထိုျပႆနာကို ဘယ္ေသာ အခါမွ ေျဖ႐ွင္းႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။
ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ျဖစ္ပြားေနရေသာ စစ္ပဲြမ်ား၏ အေျခခံအေၾကာင္းတရားသည္ “စစ္မွန္ေသာ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု” ကို တည္ေဆာက္လိုျခင္း ၊ ထိုဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု၏ အႏွစ္သာရသေဘာအရ ျပည္ေထာင္စု၀င္ ျပည္နယ္မ်ားတြင္ သီးျခားလြတ္လပ္ ေသာ ဥပေဒမ်ားျပဌာန္းခြင့္ႏွင့္ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ဖန္တီးႏို္င္ခြင့္ရေရးျဖစ္ပါသည္ ။ ထိုသေဘာတရားမ်ားသည္ “ပင္လံု စာခ်ဳပ္”၏ အႏွစ္ သာရလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအႏွစ္သာရကို ဖယ္႐ွားေဖ်ာက္ဖ်က္၍ ကိုယ့္ျမင္းကိုယ္စိုင္းခဲ့ၾကျခင္းေၾကာင့္ ယေန႔ထက္တိုင္ စစ္မီးမ်ား မေသႏိုင္ မျငိမ္းႏိုင္ျဖစ္ေနရျခင္းျဖစ္ပါသည္။တိုင္းရင္းသားညီေနာင္အခ်င္းခ်င္း တိုက္ခိုက္သတ္ျဖတ္ေနၾကရသည့္ ျပႆနာသည္ လူမ်ိဳး ေရး ပဋိပကၡ (Conflict of national cause) မဟုတ္ပါ၊ အယူ၀ါဒ ေရးရာပဋိပကၡ(Conflict of political conviction)မဟုတ္ပါ။ ဖဲြ႕စည္းပံု အေျခခံဆိုင္ရာ အက်ပ္အတည္း (Constitutional Crisis) တစ္ခုသာျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္တို႔ကို အေျခခံက်က် ဆန္းစစ္ ေလ့လာမႈမ်ား မပါ႐ွိဘဲ ျပည္တြင္း ျငိမ္းခ်မ္းေရးအစစ္အမွန္ကိုဘယ္သို႔ေစ့စပ္ညွိႏိႈင္းတည္ေဆာက္၍ရႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။ သို႔ျဖစ္ပါ၍ကခ်င္ျပည္နယ္ အပါအ၀င္ တိုင္းရင္းသားျပည္နယ္မ်ားႏွင့္ အစိုးရတို႔အၾကားတြင္ ျပႆနာမ်ား မည္ကဲ့သို႔စတင္လာသည္ဆိုသည္ကို သံုးသပ္ရန္လိုလာ ပါသည္။
ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးပိသုကာႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သည္ ၁၉၄၇ခုွႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလတြင္ လန္ဒန္သို႔သြားေရာက္၍ လြတ္လပ္ ေရးအတြက္အေရးဆိုခဲ့ပါသည္။ ထိုသို႔ေဆြးေႏြးခဲ့ၿပီးေနာက္ ၁၉၄၇ ဇန္န၀ါရီလ၂၇ရက္ေန႔တြင္ တစ္နွစ္အတြင္းလုံး၀လြပ္လပ္ေရးေပးမည္ ဟုအာမခံခ်က္ေပးသည့္“ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္”ကို ေအာင္ျမင္ေခ်ာေမာစြာ လက္မွတ္ေရးထိုး ႏိုင္ခဲ့သည္။“လုံး၀လြတ္လပ္ေရး” ဆိုသည္မွာ ျပည္မႏွင့္တကြ ေတာင္တန္းေဒသရွိ လူမ်ိဳးစုမ်ားေနထိုင္ရာေဒသ (ျပည္နယ္) မ်ား အပါအ၀င္ ယူနီယံ (Union) ေခၚ “ျပည္ေထာင္စု” ပံုစံအျဖစ္ တစ္စုတစ္စည္းတည္း လြတ္လပ္ေရးေပးျခင္းကို ဆိုလိုေပသည္။သို႔ရာတြင္ ထိုသို႔လံုး၀လြတ္လပ္ေရးရ႐ွိသည္ အထိ အေရးလွခဲ့သည့္ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္ကိုခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ရာတြင္ အခက္အခဲမ႐ွိ လြယ္ကူေခ်ာေမာစြာ ခ်ဳပ္ဆိုနိဳင္ခဲ့ျခင္း မဟုတ္ခဲ့ပါ။လံုး၀လြတ္လပ္ေရးအတြက္အေရးဆိုေနစဥ္တြင္ တိုင္းရင္းသားပေဒသရာဇ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက(႐ွမ္းေစာ္ဘြားနွစ္ဦးလက္မွတ္ ေရးထိုးလ်က္) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ေတာင္တန္းေဒသတုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုမ်ားကို ကိုယ္စားမျပဳ၊ အထူးသျဖင့္ ႐ွမ္းျပည္နယ္ကို ကိုယ္စားျပဳသူမဟုတ္ဟူ၍ေဖာ္ျပထားေသာ ေၾကးနန္းစာကိုလန္ဒန္သို႔ေပးပို႔ခဲ့ရာ ထိုအခ်က္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ၾကိဳးပမ္းမႈကို မ်ားစြာထိခိုက္ ေစခဲ့သည္ ။ သို႔ျဖစ္၍ျပည္မႏွင့္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ား ပူးေပါင္းေရးကိစၥမွာ အလြန္အေရးႀကီးလာခဲ့ၿပီး ထိုသို႔ပူးေပါင္း၍ ေတာင္းဆိုမွသာ လြတ္လပ္ေရးအတြက္အာမခံႏိုင္မည့္ အေျခအေနသို႔ ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ပါသည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ ႐ွမ္းျပည္နယ္လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္မွ ဦးတင္ ေအး၊ ဦးထြန္းျမင့္(ေတာင္ႀကီး)တို႔၏ စည္း႐ံုးမႈျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား အေလးအနက္ေထာက္ခံသည့္ လူထုစည္းေ၀းပြဲတစ္ရပ္ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကရပါသည္။ ရွမ္းျပည္နယ္အေနျဖင့္ ျမန္မာျပည္မႏွင့္အတူ တစ္ၿပိဳင္တည္းလုံး၀လြတ္လပ္ေရး ေတာင္းဆိုေၾကာင္းႏွင့္ ျပည္မ ႏွင့္အတူ ေတာင္တန္းေဒသျပည္နယ္မ်ားစုေပါင္းဖြဲ႔စည္းအပ္ေသာ “ျပည္ေထာင္စု” အသြင္ျဖင့္လုံး၀လြတ္လပ္ေရးရလုိေၾကာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း၏ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို အႂကြင္းမဲ့ေထာက္ခံေၾကာင္း တခဲနက္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ၾကၿပီး ဦးတင္ေအး၊ ဦးေဖခင္တို႔က ဖဆ ပလ ႒ာနခ်ဳပ္ ႏွင့္ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ေရာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ထံသို႔ ထိုဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို အျမန္ေၾကးနန္း႐ိုက္ အေၾကာင္းၾကားခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခါတြင္မွ ျမန္မာကုိယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ႏွင့္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရတို႔ ညွိႏွိဳင္းေဆြးေႏြးပြဲ ဆက္လက္က်င္းပနိဳင္ခဲ့ရာ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ပထမအဆင့္ အုတ္ျမစ္ျဖစ္ေသာ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္ကို ခ်ဳပ္ဆိုႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္ တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံအားလံုး၀လြတ္လပ္ေရးမေပးရေရးအတြက္ ကန္႔သတ္ခ်က္တစ္ခု ထည့္သြင္းေရးသားထားခဲ့ေသးသည္။ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္ ၏ အပိုဒ္ ၃(ဂ) တြင္ –ေတာင္တန္းေဒသ ျပည္နယ္မ်ားအတြက္မူ သက္ဆုိင္ရာလူမ်ိဳးစု ေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုယ္တုိင္က ျမန္မာျပည္မနွင့္အတူ လြတ္လပ္ေရး ရယူကာ ျပည္ေထာင္စု(Union)ပံုစံျဖင့္ ေနလုိ ေၾကာင္း အခုိင္အမာ စာခ်ဳပ္တစ္ခု လက္မွတ္ေရးထုိးေပးၾကရမည္ ဟု ထည့္သြင္းထားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ေဖေဖာ္၀ါရီ(၈)ရက္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပင္လံုသို႔ေရာက္လာခဲ့သည့္အခ်ိန္တြင္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရ၏ ေတာင္တန္းေဒသ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး႒ာနမွ မစၥတာစတီဗင္ဆင္ ဦးေဆာင္၍ နည္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ေသြးခြဲေနခဲ့ၾကသျဖင့္ လူမ်ိဳးစုေခါင္းေဆာင္အခ်ဳိ႕သည္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ ကိုလက္မွတ္ထိုးသင့္၊မထိုးသင့္စဥ္းစားေတြေ၀ေနၾကရာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုပဲြအတြက္ စိုးရိမ္ဖြယ္ျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ၏ေခါင္းေဆာင္မွဳကို အႂကြင္းမဲ့ယုံၾကည္ေထာက္ခံသူ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္ ဆမားဒူ၀ါဆင္၀ါးေနာင္၊ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီးစ၀္စံထြန္း၊ ႐ွမ္းျပည္လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႔မွ ဦးတင္ေအး၊ ဦးထြန္းျမင့္ (ေတာင္ႀကီး)၊ အိုင္စီ အက္စ္ ဦးတင္ထြဋ္၊ ဦးေဖခင္ စေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားက ပင္လုံ ေရာက္ လူမ်ိဳးစုကိုယ္စားလွယ္မ်ားအား အလ်င္အျမန္ စည္း႐ုံးလွဳပ္ရွားၾကသျဖင့္  ကိုယ္စားလွယ္ေပါင္းစုံပါ၀င္ေသာ အစည္းအေ၀းတစ္ခု အထေျမာက္ခဲ့ပါသည္။ယင္းအစည္းအေ၀းသို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကိုယ္တိုင္ တက္ေရာက္ၿပီး ျပည္နယ္မ်ားနွင့္ ျပည္မတို႔ ပူးေပါင္း လ်က္ ျပည္ေထာင္စုအသြင္ျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးရယူျခင္းသည္သာလွ်င္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေၾကာင္း ႐ွင္းလင္းေျပာျပသည့္အခါတြင္မွ ကိုယ္စားလွယ္အားလုံးကနားလည္သေဘာေပါက္လက္ခံခဲ့ၾကၿပီး ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ေရးထိုးရန္သေဘာတူညီခဲ့ၾကပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၂)ရက္ေန႔တြင္ (ပင္လံုညီလာခံအား အကဲခတ္ ရန္ေရာက္႐ွိေနၾကေသာ) ဒိုမီနီယံေရးရာ လက္ေထာက္ အတြင္း၀န္ ေဘာ့တြမ္မေလႏွင့္အဖဲြ႕၏ေ႐ွ႕ေမွာက္တြင္ပင္ သမိုင္း၀င္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို ေအာင္ျမင္စြာ ခ်ဳပ္ဆိုႏိုင္ခဲ့ၾကပါသည္ ။ ထိုသမိုင္း ၀င္ စာခ်ဳပ္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ (၂၂) ဦးတို႔ လက္မွတ္ေရးထိုးခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ၾကၿပီး ျပည္ေထာင္စု အုတ္ျမစ္ ကို ခ်မွတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါသည္ ။
ဤသို႔ တိုင္းရင္းသားညီရင္းအကိုမ်ားအခ်င္းခ်င္း ေသြးစည္းညီညြတ္စြာျဖင့္ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တဲြေနထိုင္ႏိုင္မည့္ ျပည္ေထာင္စု ႏိုင္ငံေတာ္တစ္ခုအတြက္ အုတ္ျမစ္ခ်ခဲ့ေသာပင္လံုစာခ်ဳပ္သည္ အပိုဒ္(၉)ပိုဒ္ပါ၀င္ဖဲြ႕စည္းထားပါသည္ ။ ထိုအပိုဒ္ (၉)ခု အနက္ အပိုဒ္(၅)တြင္ေဖာ္ျပပါ႐ွိသည္မွာ “ အထက္တြင္ သေဘာတူညီသည့္အတုိင္း ဘုရင္ခံ၏အမႈေဆာင္ေကာင္စီကုိ တုိးခ်ဲ႕မည္ ျဖစ္ ေသာ္လည္း နယ္စပ္ေဒသမ်ား၏ ေဒသတြင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ ယခုခံစားေနရေသာ ကုိယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို မည္သည့္နည္းႏွင့္မဆုိ တစုံတရာ လက္လြတ္ေစရန္ အဆုိပါေကာင္စီက ျပဳလုပ္ျခင္းမရွိေစရ။ နယ္စပ္ေဒသမ်ား အတြက္ ေဒသတြင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ ကိုယ္ပုိင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ရာခုိင္ႏႈန္းအျပည့္ ရွိေစရမည္ဟူေသာမူကုိ သေဘာတူညီၾကသည္” ဟူ၍ ေဖာ္ျပပါ႐ွိပါသည္။ မူရင္းမွာ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ (V) Though the Governor’s Executive Council will be augmented as agreed above, it will not operate in respect of the Frontier Areas in any manner which would deprive any portion of these Areas of the autonomy which it now enjoys in internal administration. Full autonomy in internal administration for the Frontier Areas is accepted in principle . ဟူ၍ျဖစ္ပါသည္။
ပင္လံုစာခ်ဳပ္သည္ ခ်င္း၊ကခ်င္၊ရွမ္းေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ထိုစဥ္က ၾကားျဖတ္အစိုးရ (Interim  Government) ကိုယ္စား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုယ္တိုင္ လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ေသာ သမိုင္း၀င္စာခ်ဳပ္ျဖစ္ပါသည္။ သာမန္လူတစ္စု-စုစည္းၿပီး သေဘာတူညီ လက္မွတ္ထိုးခဲ့ေသာ စာခ်ဳပ္တစ္ခုမဟုတ္ပါ ။ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးႏွင့္တစ္မ်ိဳးအၾကား ခ်စ္ၾကည္ေရးခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ေသာစာခ်ဳပ္မဟုတ္ပါ ။ ေဒသ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခုအၾကား ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ေရးစာခ်ဳပ္မဟုတ္ပါ ။ သမိုင္းကိုယ္စီ႐ွိခဲ့ၾကေသာ ၊ အခ်ဳပ္အခ်ာအာဏာကိုယ္စီ႐ွိခဲ့ၾကေသာ (ကိုလိုနီေခတ္ဥပေဒမ်ားပင္ျဖစ္လင့္ကစား) ကိုယ့္ေဒသႏွင့္ကိုယ္ဥပေဒမ်ားျဖင့္ သီးျခားတည္႐ွိေနခဲ့ေသာ ေဒသဆိုင္ရာအစုအဖဲြ႔မ်ားၾကား ျငိမ္းခ်မ္းစြာအတူယွဥ္တဲြေနထိုင္လွ်က္ျပည္ေထာင္စုႀကီး တစ္ခုအျဖစ္ ခိုင္ခိုင္မာမာရပ္တည္ရန္ ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ေသာ ျပည္ေထာင္စု အုတ္ျမစ္ အေျခခံ စာခ်ဳပ္ျဖစ္ပါသည္ ။ ထိုစဥ္က ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ (1895-Kachin Hill Regulation) အရ သီးျခား ကခ်င္ျပည္နယ္ကို ကိုယ္စားျပဳ၍လည္းေကာင္း ၊ ရွမ္းေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ Federated Shan State အရ ႐ွမ္းျပည္နယ္ကို ကိုယ္စားျပဳ၍လည္းေကာင္း ၊ ခ်င္းေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ (1896 Chin Hills Regulation)  အရ ခ်င္းအထူးေဒသကို ကိုယ္စားျပဳ၍လည္းေကာင္း ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္းက 1935 Burma Act (Burma Proper) အရ ဗမာျပည္မကို ကိုယ္စားျပဳလည္းေကာင္း ပင္လံုစာခ်ဳပ္တြင္ ပါ၀င္လက္မွတ္ ေရးထိုး ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္ ။ ဤေနရာတြင္ ေျပာစရာ႐ွိသည္မွာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ေရးထိုးရာတြင္ ရခိုင္၊ကရင္ ၊ မြန္ တိုင္းရင္းသား တို႔ မပါ၀င္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ ။ အေၾကာင္းမွာ Burma Proper အရ ကရင္၊မြန္၊ရခိုင္တို႔ကို ျပည္မဟု ပူးတဲြသတ္မွတ္ထားျခင္း ေၾကာင့္ျဖစ္ပါ သည္ ။
ကိုလိုနီေခတ္က ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံတစ္၀န္းလံုး၏ အစိုးရအဖဲြ႕ျဖစ္ရာ ယခုေခတ္တြင္ ျပည္ေထာင္စု အစိုးရ ႏွင့္ တူညီပါသည္။ နယ္စပ္ေဒသမ်ားဆိုသည္မွာ ကခ်င္၊ကယား၊ကရင္၊ခ်င္း၊ စေသာ တိုင္းရင္းသားတို႔ေနထိုင္ရာ ျပည္နယ္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ နယ္တြင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုသည္မွာ ထိုေဒသမ်ားတြင္ျပဌာန္းထားေသာ ဥပေဒမ်ားကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။  အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ပါ သေဘာတူညီခ်က္အပိုဒ္(၅)တြင္ပါ၀င္ေသာ ကိုလိုနီေခတ္စကားလံုးမ်ားကို ဤမ်က္ေမွာက္ ေခတ္ အသံုးအႏႈန္းေ၀ါဟာရမ်ားျဖင့္ ဘုရင္ခံ၏အမႈေဆာင္ေကာင္စီ = ျပည္ေထာင္စုအစိုးရ၊ နယ္စပ္ေဒသမ်ား = တိုင္းရင္းသား ျပည္နယ္မ်ား ၊ ေဒသတြင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရး = ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ၊ ဟူ၍ အစားထုိးေရးသားဖတ္႐ႈၾကည့္ၾကလွ်င္ ယခု တိုင္းရင္းသားတို႔ ဘာေၾကာင့္လက္နက္ကိုင္တိုက္ပဲြ၀င္ေနၾကသလဲဆိုေသာ ျပႆနာ၏ အေၾကာင္းရင္း၊ တိုင္းရင္းသားမ်ား ဘာေၾကာင့္ စစ္မွန္ေသာ ျပည္ေထာင္စုစနစ္ ( federal states) ကိုေတာင္းဆိုေနၾကပါသလဲဟူေသာ အေၾကာင္းရင္းကို ျမင္ေတြ႕ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ၾကေသာ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးတို႔ အုတ္ျမစ္ခ်ခဲ့ေသာ လြတ္ လပ္ေသာႏိုင္ငံေတာ္သည္ ႏိုင္ငံေတာ္အတြင္းမွီတင္းေနထိုင္ၾကေသာ တိုင္းရင္းသားတိုင္းႏွင့္ ျပည္နယ္တိုင္းတြင္ သီးျခားလြတ္လပ္ေသာ အခ်ဳပ္အခ်ယ္ကင္းေသာ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္တို႔ကိုအာမခံသည့္ ျပည္ေထာင္စု စစ္စစ္ စနစ္( federal states system) ျဖစ္ေၾကာင္းထင္ ႐ွားစြာသိျမင္ႏိုင္ၾကပါသည္ ။ ထုိ႔အျပင္ “ထိုစာခ်ဳပ္၏ အပိုဒ္(၇)တြင္ နယ္စပ္ေဒသမ်ား၏ နယ္သူနယ္သားတုိ႔သည္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမ်ား တြင္ အေျခခံမ်ားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳထားေသာ အခြင့္အေရးမ်ားတုိ႔ကုိခံစားႏုိင္ခြင့္ရွိေစရမည္”ဟုထည့္သြင္းထားေသးရာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ သည္ ဒီမိုကေရစီအႏွစ္သာရ ျပည့္၀ေသာ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံစစ္စစ္ကို ထူေထာင္ရန္ခ်မွတ္ခဲ့ေသာ အုတ္ျမစ္ျဖစ္သည္ဆိုသည္မွာ အထင္ အ႐ွား ျဖစ္ပါသည္ ။
သို႔ပါေသာ္လည္း ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒ၏ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ ၊ အားနည္းခ်က္မ်ားႏွင့္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု၏ လဲြမွားလွေသာ လုပ္ ေဆာင္ခ်က္မ်ားသည္ မိမိတို႔၏ ကိုယ္ပိုင္အခြင့္အေရးမ်ားဆံုး႐ႈံးရသျဖင့္ မခံမရပ္ႏိုင္ၾကေသာ တိုင္းရင္းသားမ်ားအား လက္နက္ကိုင္စဲြ သည္အထိ ပဋိပကၡျပင္းထန္ေစခဲ့ပါသည္ ။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္၏ အႏွစ္သာရမ်ားကို ၁၉၄၇ ဖဲြ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒက အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏိုင္ခဲ့ျခင္း ၊ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ျပဌန္းခြင့္မ်ားကို ထိပါးလာ၍ တိုင္းရင္းသာမ်ားက ျပည္မမွခဲြထြက္ရန္ ႀကိဳးပမ္းလာၾကျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ျပည္ေထာင္စုအတြင္း စစ္မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေလာင္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေန၀င္း (အိမ္ေစာင့္အစိုးရ)ထံ အာဏာလႊဲေျပာင္းခဲ့သည္။ အိမ္ေစာင့္အစိုးရမွတဖန္ ပါလီမန္ေ႐ြးေကာက္ပဲြမ်ားက်င္းပေပး၍ အရပ္သား အစိုးရအား ျပန္လည္အာဏာလႊဲေျပာင္းခဲ့ေသာ္လည္း အစိုးရ၏အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအားနည္းမႈေၾကာင့္၊ ကြန္ျမဴနစ္အလံျဖဴ/နီျပႆနာ၊ ရဲေဘာ္ျဖဴ/၀ါျပႆနာ ၊ KNDO ျပႆနာ စသည့္ ျပႆနာေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ထိမ္းမႏိုင္သိမ္းမရေတာ့ေသာ အေျခအေနမ်ား ေပၚေပါက္ ေနသည္ကို အေၾကာင္းျပ၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း၏ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက အာဏာသိမ္းလိုက္ျပန္ေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ဖက္ဒရယ္မူ ဆိုသည္မွာ“ျပည္ေထာင္စုျပိဳကဲြေစမည့္ မူ၀ါဒလမ္းစဥ္” တစ္ခုအျဖစ္ တပ္မေတာ္အစိုးရအဆက္ဆက္တို႔၏ ၀ါဒျဖန္႔စရာ အေၾကာင္းတရား တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ရပါသည္ ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ခ်မွတ္ခဲ့ေသာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္၏ အႏွစ္သာရျဖစ္ေသာ ဖက္ဒရယ္မူသည္ စစ္အစိုးရအ ဆက္ဆက္၏ ၀ါဒျဖန္႔မႈေၾကာင့္ ဆိုး႐ြားေသာ အဓိပၸါယ္ကို ေဆာင္ခဲ့ပါေတာ့သည္။
တိုင္းရင္းသားမ်ား တစ္စိုက္မတ္မတ္ လိုလားေတာင္းဆိုေနၾကသည့္ ဖက္ဒရယ္မူသည္ ျပည္ေထာင္စုၿပိဳကဲြေစမည့္ အေၾကာင္း တရားမဟုတ္ပါ ။ ဖဆပလ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းတို႔ ေၾကာင္ခံတြင္းပ်က္ႏွင့္ ဆက္ရက္ေတာင္ပံႀကိဳး ေတြ႕ၾကသည္တြင္ ၾကားထဲမွ ဖက္ဒရယ္မူ နာမည္ပ်က္ခဲ့ရျခင္းသာျဖစ္ပါသည္ ။ (ခုခ်ိန္တိုင္လည္း ဖက္ဒရယ္ဆိုသည္ႏွင့္ “ျပည္ေထာင္စုျဖိဳခဲြမည့္အႀကံ ဒို႔ လက္မခံ ”ဆိုသည့္ မဟုတ္တမ္းတရား ေၾကြးေၾကာ္သံက ထြက္ထြက္လာပါေသးသည္)။ ကမၻာေပၚ၌  ဖက္ဒရယ္စနစ္က်င့္သံုးသည့္ ႏိုင္ငံ မ်ားတြင္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုအျပင္ ေခတ္မီဖံြ႕ျဖိဳးတိုးတက္ၿပီး ႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ဂ်ာမဏီ ၊ အာဂ်င္တီးနား ၊ ၾသစေတးလ် ၊ ဘရာဇီး ၊ အိႏၵိယ ၊ မကၠဆီကို စေသာ ႏိုင္ငံမ်ားပါ၀င္ေပသည္ ၊ ထုိႏိုင္ငံမ်ား တြင္ ျပည္ေထာင္စု ျပိဳကဲြမည့္ျပႆနာမ်ား ေပၚေပါက္ေန သည္ကို မၾကားမိပါ။
 ဖက္ဒရယ္မူသည္ အမွန္စင္စစ္အားျဖင့္ ျပည္ေထာင္စုကို နည္းလမ္းတက် မွန္ကန္စြာ တည္ေဆာက္ႏိုင္ေစမည့္ နည္းလမ္း တစ္ခုသာျဖစ္ပါသည္။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကိုက်င့္သံုး၍  ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံေတာ္ (Union) ကို အမွန္တကယ္ တည္ေထာင္မည္ ဆိုလွ်င္ ဖက္ဒရယ္မူ( federalism) ကို ေ႐ွာင္လဲႊခ်င္၍မရပါ ။ အထူးသျဖင့္ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံု ပါ၀င္ဖဲြ႕စည္းရမည့္ ျပည္ေထာင္စု ႏိုင္ငံသည္ ဖက္ဒရယ္မူကို လက္ခံက်င့္သံုးမည့္ အစီအမံ႐ွိရပါမည္။  ဖက္ဒရယ္မူကို မက်င့္သံုးဘဲ ဗဟုိမွ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ႀကိဳးကိုင္ေသာ စနစ္ကို အသက္သြင္းမည့္ ႏိုင္ငံသည္ မည္သည့္အခါမွ စစ္မွန္ေသာ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံတစ္ခု ျဖစ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။
ဖက္ဒရယ္မူကို နာမည္ဖ်က္၍ “ဗဟိုစု-အာဏာ” ကိုဆုပ္ကိုင္ထားလိုသူမ်ားက ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုၿပိဳကဲြျခင္း ၊ ယူဂိုစလား ဗီးယား ျပည္ေထာင္စုျပိဳကဲြျခင္းတို႔ကို လက္ညွိဳးထိုးေထာက္ျပတတ္ၾကပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ထိုႏိုင္ငံမ်ားကို ထပ္တူျပဳခိုင္းႏႈိင္း၍မရႏိုင္ ပါ ။ ယခု တိုင္းရင္းသား မ်ား ေတာင္းဆိုေနသည္မွာ ျပည္ေထာင္စုမွ ခဲြထြက္၍ သီးျခားႏိုင္ငံမ်ားအျဖစ္ ထူေထာင္ၾကရန္မဟုတ္ပါ ။ ထိုႏိုင္ငံမ်ားကဲ့သို႔ လြတ္လပ္ေရးေၾကျငာၾကရန္မဟုတ္ပါ။ တိုင္းရင္းသားတို႔ ေတာင္းဆိုေနသည္မွာ  (၁) တန္းတူညီမွ်ေရး။ (၂) ကိုယ္ပိုင္ ျပဌာန္းခြင့္ရရွိေရးႏွင့္စစ္မွန္ေသာျပည္ေထာင္စု (federal states) တည္ေဆာက္ေရးတို႔သာျဖစ္ပါသည္ ။ ျပည္ေထာင္စုအတြင္း သီးျခား လြတ္လပ္သည့္ ဥပေဒျဖင့္ သီးျခားလြတ္လပ္သည့္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ကို ေတာင္းဆိုျခင္းႏွင့္ ျပည္ေထာင္စုျပင္ပသို႔ခဲြထြက္၍ လြတ္လပ္ သည့္ အခ်ဳပ္အခ်ာအာဏာပိုင္ႏိုင္ငံအျဖစ္ ရပ္တည္ရန္ႀကိဳးပမ္းျခင္းကို ကဲြျပားစြာနားလည္ရန္လိုပါသည္။ ၁၉၄၇ ဥပေဒ၏ အားနည္းခ်က္ ကိုဆုပ္ကိုင္၍“ျပည္ေထာင္စုမွခဲြထြက္မည္”ဟု မည္သည့္တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားကမွ မေတာင္းဆိုေတာ့ၾကပါ။  တိုင္းရင္းသား ျပည္နယ္မ်ား အေနျဖင့္ ျပည္ေထာင္စုအတြင္းမွ မခြဲမခြာဘဲ ရပ္တည္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကခ်င္ (KIO) အပါအ၀င္  တိုင္းရင္းသား အဖြဲ႕အစည္းမ်ားက အတိအလင္းထုတ္ေဖၚေျပာၾကားခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္ ။ဤအခ်က္မွာ ကတိသစၥာျဖစ္ပါသည္။ ကတိသစၥာဆိုသည္မွာ ျပဳသူက အေလးအနက္ေစာင့္ေ႐ွာက္ထိမ္းသိမ္းရမည္ျဖစ္သကဲ့သို႔ က်န္သူမ်ားကလည္း အေလးအနက္ ယံုၾကည္မႈ႐ွိရန္လိုအပ္ပါသည္။
ကမၻာေပၚတြင္ ဖက္ဒရယ္စနစ္က်င့္သံုးေသာႏိုင္ငံမ်ားအနက္ ထင္႐ွားလွသည္မွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံပင္ျဖစ္ပါသည္။ အေမ ရိကန္သမၼတမ်ား၊ အစိုးရအဖဲြ႕၀င္၀န္ႀကီးမ်ား ၊အေမရိကန္အေျခစိုက္ သတင္းမီဒီယာမ်ားသည္ United states of America ဆိုသည္ကို မၾကာခဏပင္ the Union (ျပည္ေထာင္စု)ဟု သံုးစဲြေရးသား ေျပာဆိုေဖာ္ျပတတ္ၾကပါသည္။( ဖက္ဒရယ္မူသည္ ျပည္ေထာင္စုကို ၿပိဳကဲြ ေစလိမ့္မည္ဟု မဟုတ္တမ္းတရား ၀ါဒျဖန္႔သူမ်ားႏွင့္ ထို၀ါဒျဖန္႔ခ်က္ကို မ်က္ေစ့မွိတ္ယံုၾကည္ေနသူမ်ားအေနျဖင့္  ဤအခ်က္ကို သတိခ်ပ္ေစလိုပါသည္။) အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ ျပည္နယ္တိုင္း ျပည္နယ္တိုင္းသည္ (၁) တန္းတူရည္တူအခြင့္အေရး႐ွိၾကသည္။  ျပည္ နယ္တိုင္းသည္  အထက္လႊတ္ေတာ္ ( Congress) အမတ္ ႏွစ္ဦးႏွင့္ လူဦးေရအလိုက္ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ (Senate) အမတ္မ်ား ကိုေ႐ြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ခြင့္ရၾကသည္။(၂) ကိုယ္ပိုင္ျပဌန္းခြင့္ရွိၾကသည္( ျပည္နယ္တခုခ်င္းစီတြင္သီးျခားဥပေဒမ်ားျပဌာန္းထားၾကသည္) ျပည္နယ္အစိုးရကို ထိုျပည္နယ္ရွိျပည္သူမ်ားကသာေ႐ြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္၍ ထိိုသို႔ေ႐ြးခ်ယ္တင္ေျမာက္ခံရသူသည္ Governor (ျပည္နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး) ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအေခၚအေ၀ၚအသံုးအႏႈန္းအရ ဆိုလွ်င္ တိုင္း/ျပည္နယ္ေဒသႀကီး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဟု ဆိုရပါမည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဖဲြ႕စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒပုဒ္မ ၂၆၁(ခ) (၁)ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတသည္ သက္ဆိုင္ရာတိုင္းေဒသႀကီးသို႔မဟုတ္ ျပည္နယ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ ခန္႔အပ္တာ၀န္ေပးရန္  …..သင့္ေလွ်ာ္သည့္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးအား ေ႐ြးခ်ယ္ရမည္။ ပုဒ္မ၂၆၁(ခ)(၂) ေ႐ြးခ်ယ္ထားသည့္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္၏အမည္စာရင္းကို သက္ဆိုင္ရာတိုင္းေဒသႀကီး(သို႔မဟုတ္)ျပည္နယ္ လႊတ္ေတာ္သို႔ေပးပို႔လ်က္ သေဘာတူညီခ်က္ရယူရမည္။  ၂၆၁(ဂ) ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတသည္ …. သေဘာတူညီခ်က္ရၿပီးေသာလႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္အား တိုင္းေဒသႀကီး သို႔မဟုတ္ ျပည္နယ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ ခန္႔အပ္တာ၀န္ေပးရမည္။ ၂၆၁(ဃ)တိုင္းေဒသႀကီးသို႔မဟုတ္ ျပည္နယ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အတြက္ သတ္မွတ္ထားေသာအရည္အခ်င္းမ်ားႏွင့္မျပည့္စံုေၾကာင္း ထင္႐ွားမျပႏိုင္ပါက တိုင္းေဒသႀကီးသို႔မဟုတ္ ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္သည္ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတက အမည္စာရင္းတင္သြင္းသည့္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္အား တိုင္းေဒသႀကီး သို႔မဟုတ္ ျပည္နယ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ ခန္႔အပ္တာ၀န္ေပးရန္ ျငင္းပယ္ျခင္းမ႐ွိေစရ ဟုျပဌာန္းထားသည့္ဥပေဒမ်ားအရ  ျပည္နယ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကို ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတက ခန္႔အပ္တာ၀န္ေပးခြင့္႐ွိျခင္း ဟူေသာ စြက္ဖက္မႈမ်ိဳးကို အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုတြင္က်င့္သံုးေၾကာင္းမေတြ႕ရပါ။ ျပည္နယ္တစ္ခုစီ၏ သီးျခားျပဌာန္းထားေသာ အေျခခံဥပေဒမ်ားအရ ျပည္နယ္တစ္ခု၏ Governor (ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး)ကို ထိုျပည္နယ္ကသာ လြတ္လပ္စြာေ႐ြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ခြင့္႐ွိပါသည္။ ဗဟုိအစိုးရမွ ပါ၀င္စြက္ဖက္ခြင့္မ႐ွိပါ။ ယခုအထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ဥပေဒမွာ ဗဟုိမွစြက္ဖက္မႈပင္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဗဟိုမွခ်ဳပ္ကိုင္မႈပံုစံျဖစ္ေနပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္က်င့္သံုးေနသည္ဆိုေသာ ျပည္ေထာင္ စု စနစ္သည္ ဗဟိုမွ ခ်ဳပ္ကိုင္မႈမ်ားတိုးလို႔တန္းလန္းျဖင့္ မ႐ွင္းမလင္းျဖစ္ေနေသာ စနစ္ျဖစ္ေနပါသည္ ။
သို႔ျဖစ္ရာထို ၂၀၀၈ ဥပေဒသည္ ဒီမိုကေရစီကို အေျခခံေသာဥပေဒဟုပင္ ဆိုႏိုင္ရန္ခဲယဥ္းလွပါသည္ ။ ဒီမိုကေရစီစနစ္တြင္ ရပ္ကြက္တစ္ခု၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးေ႐ြးခ်ယ္ရာမွာပင္ အထက္မွေအာက္သို႔စြက္ဖက္မႈကို လက္မခံႏိုင္သည္ျဖစ္ရာ ၊ ျပည္နယ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကို ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတမွ ခန္႔အပ္တာ၀န္ေပးရမည္ဟု ျပဌာန္းထားသည့္ ၂၀၀၈အေျခခံဥပေဒကို  တိုင္းရင္းသားမ်ားက လက္မခံႏိုင္ၾကျခင္းမွာ အျပစ္ဆိုဖြယ္ရာမ႐ွိပါ ။ ကခ်င္ျပည္ နယ္၊ကရင္ျပည္နယ္ ၊ ႐ွမ္းျပည္နယ္ ၊ခ်င္းျပည္နယ္ ၊ ရခိုင္ျပည္နယ္ ၊ ကယားျပည္နယ္ ၊ မြန္ျပည္နယ္ တို႔သည္ ၎တို႔၏ ျပည္နယ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကို ၎တို႔ကိုယ္တိုင္ေ႐ြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ခြင့္႐ွိၾကရပါမည္။ ဤသည္မွာ ဖက္ဒရယ္မူ၏ အႏွစ္ သာရ တစ္ခုျဖစ္ပါ သည္။ ထိုအခ်က္ကို ျပည္ေထာင္စုအစိုးရ (ဗဟိုအစိုးရ)က ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္းမွာ မသင့္ေတာ္ပါ ၊ ထိုသို႔ ကိုယ္တိုင္ေ႐ြးခ်ယ္ တင္ေျမွာက္ခြင့္ ကို ဗဟိုအစိုးရမွ စြက္ဖက္ခြင့္ေပးထားေသာ အေျခခံဥပေဒသည္လည္း  စစ္မွန္ေသာ ျပည္ေထာင္စု ႏိုင္ငံတစ္ခု ၏ ဥပေဒအဂၤါရပ္ျဖင့္ မညီညြတ္ပါ။
ဖက္ဒရယ္ဥပေဒအရ ျပည္နယ္အသီးသီးတြင္ တရား႐ံုးခ်ဳပ္မ်ားအသီးသီး႐ွိၾက၍ လြတ္လပ္ေသာ တရားစီရင္ပိုင္ခြင့္မ်ား ႐ွိၾက ေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုးစီရင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္သည္ ျပည္ေထာင္စု တရားလႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္တြင္သာ႐ွိရသည္ ။ ေငြစကၠဴထုတ္ေ၀ျခင္း ၊ ႏိုင္ငံ ျခားေရးမူ၀ါဒ (ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရး) ႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရး အခြင့္အာဏာတို႔သည္ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရတြင္သာ ႏွင္းအပ္ထား ရသည္။ အျခားေသာ ေဒသတြင္းပညာေရးစနစ္ျပ႒ာန္းပိုင္ခြင့္၊ ၊က်န္းမာေရးႏွင့္ ျပည္နယ္ဖံြ႕ျဖိဳးေရးစီမံကိန္းမ်ား ၊ရဲတပ္ဖဲြ႕ (ျပည္ထဲေရး) တရားမ ဥပေဒျပ႒ာန္းခြင့္၊ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းလိုင္စင္မ်ားထုတ္ေပးခြင့္၊ လူမႈဖူလံုေရးဥပေဒႏွင့္ ေဒသဆိုင္ရာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း မ်ား အတြက္ စီမံပိုင္ခြင့္မ်ား ၊ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားသတ္မွတ္ပိုင္ခြင့္မ်ား စသည္အခြင့္အာဏာမ်ားကို ျပည္နယ္မ်ား သို႔ ျဖန္႔ေ၀ေပး ထားေပသည္။ ဤသည္တုိ႔ကို ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္လည္း အတုယူလိုက္နာက်င့္သံုးသင့္သည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆပါသည္။
ဖယ္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုတြင္ သမၼတသည္ စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္  ျဖစ္ရသည္။ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးသည္ အရပ္သား ျဖစ္ရ သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးအတြက္  ျပည္ေထာင္စု တပ္မေတာ္ တခုတည္းသာလွ်င္ရွိရၿပီး ျပည္နယ္မ်ားတြင္ ျပည္နယ္လက္နက္ ကိုင္တပ္ (ျပည္နယ္တပ္မေတာ္) မရွိရေခ်။ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံတစ္ခုတြင္ ဤအခ်က္သည္ လြန္စြာအေရးပါသည့္ အခ်က္တစ္ခ်က္ ျဖစ္ေပသည္။
ယခုျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ျဖစ္ပြားေနေသာ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ျပႆနာမ်ားကို အျမန္ဆံုးအဆံုးသတ္ႏိုင္ရန္ႏွင့္ ျပည္တြင္း ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို အခိုင္အမာ အုတ္ျမစ္ခ်တည္ေဆာက္ႏိုင္ရန္မွာ ျပည္သူအမ်ားသေဘာတူလက္ခံႏိုင္သည့္ စစ္မွန္ေသာ ဖယ္ဒရယ္မူ ဖဲြ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို တုိင္းရင္းသားမ်ားအားလုံးတို႔ပါ၀င္လ်က္ ၫႈိႏႈိင္းေရးဆြဲခြင့္ရ႐ွိရန္မွာ အလြန္အေရးႀကီးသည့္ အခ်က္ျဖစ္သည္။ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ားအၾကား ေစ့စပ္ၫႈိႏိႈင္းလ်က္ အမ်ားသေဘာတူလက္ခံသည့္ ဖက္ဒရယ္မူကို အေျခခံေသာ တကယ့္ ဖဲြ႕စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒစစ္စစ္ ကို ျပဌာန္းႏိုင္ရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုဖက္ဒရယ္ အေျခခံဥပေဒအရ (၁)တန္းတူညီမွ်မႈ႐ွိျခင္း (၂) ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္း ခြင့္႐ွိျခင္း ႏွင့္(၃) စစ္မွန္သည့္ျပည္ေထာင္စုစနစ္တို႔ ကိုတည္ေဆာက္ႏိုင္ၿပီ ဆိုပါက မည္သည့္ တိုင္းရင္းသားမ်ားကမွ လက္နက္ကိုင္ရန္ (ျပည္နယ္တပ္မ်ားထားရန္)လိုအပ္ေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။ ထိုအခါတြင္ ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရးကို အမွန္တကယ္ တည္ေဆာက္ႏိုင္ၿပီျဖစ္ ပါလိမ့္မည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္ျပႆနာ ၊ ကရင္ျပည္နယ္ျပႆနာ စသည္ျဖင့္ အသက္ငင္ေနေသာ ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ တစ္ခြက္တည္းေသာ အာယု၀ၯုၤနေဆးမွာ စစ္မွန္ေသာျပည္ေထာင္စုမူ (federalism) ခ်မွတ္ႏိုင္ေရးသာျဖစ္ပါေခ်သည္။
ယခုလတ္တေလာျဖစ္ပြားေနေသာ ကခ်င္ျပည္နယ္ စစ္ပဲြမ်ားကို အျမန္ဆံုးရပ္စဲ၍ တိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ ထာ၀ရၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကိုတည္ေဆာက္ႏိုင္ရန္မွာ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀)ေက်ာ္မွ် “ပင္လံုစိတ္ဓါတ္ ၊ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္” စသည္ျဖင့္ လူၾကားေကာင္း႐ုံေျပာလ်က္ အမွန္တကယ္တြင္ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ကာ ေခ်ာင္ထိုးထားခဲ့ၾကေသာ သမိုင္း၀င္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ပါ ကတိက၀တ္မ်ားကို ပီပီျပင္ျပင္ အေကာင္ အထည္ေဖာ္ ၾကရန္သာျဖစ္ပါသည္ ။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရာတြင္ (၁) တိုင္းရင္းသားျပည္နယ္မ်ား အ တြက္ စစ္မွန္ေသာ ျပည္ေထာင္စုစနစ္ကို ေဖာ္ေဆာင္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပည္ေထာင္စု အစိုးရမွ ေၾကျငာခ်က္ထုတ္ျပန္ရပါမည္။ (၂) အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကို ျပည္တြင္းမွ ဂုဏ္သိကၡာ႐ွိ၍ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ယံုၾကည္ ေလးစား ထိုက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားပါ၀င္သည့္ တတိယအဖဲြ႕ အစည္း ၏ ေ႐ွ႕ေမွာက္တြင္ သေဘာတူလက္မွတ္ေရးထိုးၾကရပါမည္။ (၃) ႏွစ္ဘက္တပ္မ်ားသည္ စစ္မဲ့ဇုန္တစ္ခုကို ေဖာ္ေဆာင္ရပါ မည္။  (၄) ေစာင့္ၾကည့္အကဲခတ္ေရးအဖဲြ႕ကို ခြင့္ျပဳေပးရပါမည္။ (၅) ပင္လံုစာခ်ဳပ္၏ အႏွစ္သာရကို အမွန္တကယ္ေဖာ္ေဆာင္မည့္ တတိယ အဖဲြ႕အစည္းပါ၀င္လ်က္ သံုးဦးသံုးဖလွယ္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပဲြမ်ားကို အျမန္ဆံုး အေကာင္အထည္ေဖာ္ရပါမည္ ။ သို႔မွသာ ျပည္သူ မ်ားေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေနေသာ စစ္မွန္သည့္ ထာ၀ရျငိမ္းခ်မ္းေရးကို ရႏိုင္ပါလိမ့္မည္ ။ လြတ္လပ္၍ ဒီမိုကေရစီစံႏွင့္ ကိုက္ညီ ေသာ စစ္မွန္သည့္ ျပည္ေထာင္စု အုတ္ျမစ္ကို ပင္လံုမွာခ်ခဲ့သည္ ၊ “ပင္လံုမွာစခဲ့သည္” ။ ယခု ျငိမ္းခ်မ္း၍ တန္းတူရည္မွ်ေသာ ၊ အခ်ဳပ္ အခ်ယ္ကင္းေသာ ၊ သီးျခားလြတ္လပ္၍ လႊမ္းမိုးစြက္ဖက္မႈကင္းေသာ စစ္မွန္သည့္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုႀကီးကို အသစ္တဖန္ ျပန္ လည္တည္ေဆာက္ၾကရန္အတြက္ အမုန္းတရားမ်ား ၊ အာဃာတမ်ား ၊ရန္မီးမ်ား စစ္ပဲြမ်ားကို “ပင္လံုမွာပင္ အဆံုးသတ္ေစခ်င္ပါသည္” ။

                                                                                           ထင္လင္းဦး ( Wisdom Villa)